"Jeśli wątpisz w swoje szczęście, choć przypomnę ci zaklęcie..."

Szukając Noel, Richard Paul Evans (2011); literatura piękna

Moje drugie podejście do twórczości Richarda Paula Evansa. Po rewelacyjnej książce „Obiecaj mi” stałam się fanką autora. Kompletnie zauroczyła mnie ta powieść i wiedziałam, że na pewno sięgnę po kolejne. Okazja nadarzyła się niezmiernie szybko. Ani chwili się nie wahałam chwytając w ręce „Szukając Noel”.

Myślałam, że wiem, czego mogę się spodziewać i po przeczytaniu opisu z tyłu książki, byłam prawie pewna, że ta historia będzie podobna do „Obiecaj mi”. Aż nie mogę się nadziwić, że tak dałam się nabrać. Teraz wiem, że Pan Evans lubi zaskakiwać.

źródło

Opowieść Marka rozpoczyna się w momencie, gdy jego świat wali się jak domek z kart, a nieszczęście, goni kolejne nieszczęście.  Przez natłok porażek mężczyzna czuje się jak po ciężkiej walce na ringu. Zamierza popełnić samobójstwo.

Wracając po ciężkim dniu pracy do domu, po drodze psuje mu się samochód. Zrezygnowany mężczyzna zachodzi do jedynego miejsca, gdzie jeszcze pali się światło, aby prosić o pomoc. Wtedy poznaje Macy. Kubek ciepłej czekolady i rozmowa z nieznajomą sprawia, że Mark czuje się o znacznie lepiej.  Znajomość z Macy postępuje, a mężczyzna czuje, że odnalazł sens i chęci do życia, w tej dziewczynie.

Macy ma za sobą tragiczną przeszłość. Jej matka zmarła na raka, kiedy ta była jeszcze dzieckiem, a uzależniony od narkotyków ojciec nie potrafił zapewnić Macy i jej siostrze odpowiedniej opieki. Dziewczynki zostały rozdzielone i oddane do adopcji. 

Macy za wszelką cenę próbuje odnaleźć siostrę. Jednak wiąże się to z bolesnym powrotem do przeszłości. Kiedy trafia na właściwy trop, nachodzą ją wątpliwości. Jednak to co miało się zdarzyć było zaplanowane już bardzo dawno temu.

„Szukając Noel” to wzruszająca opowieść, poruszająca problemy może się wydawać banalne, ale i poruszająca temat znęcania się nad dziećmi.

Mocno chwyciło mnie za serce, gdy Macy opisywała spotkanie w sądzie, bądź mieszkanie z adopcyjną rodziną i jaki to miało wpływ na nią w dorosłym życiu.

Podoba mi się w książkach Evansa,  że przy każdym rozpoczynającym się rozdziale dodał cytat z pamiętnika. Myślę też, że jest to jego znakiem rozpoznawczym.

Książkę czytało się szybko i przyjemnie. Nie nudziła, a zwroty akcji świetnie się ze sobą łączyły. Dokładnie opisywane sytuacje pozwoliły wczuć  się w postać.

Komu poleciłabym tę książkę? Myślę, że powinien przeczytać ją każdy, kto wątpi w swoje szczęście.